Σήμερα
ήταν ένα πολύ δύσκολο βράδυ…
μία ώρα κοίμιζα τη μικρή στην αγκαλιά με αποτέλεσμα
τώρα να έχω πιαστεί ολόκληρη! Είναι και 9 μηνών πλέον, έχει κάποιο βάρος!
Η
αλήθεια είναι πως συνήθως μου αρέσει το βραδινό κοίμισμα…Της δίνω το γαλατάκι
της και μετά αγκαλίτσα και σιγανό νανούρισμα μέχρι να αποκοιμηθεί. Την βλέπω να
ησυχάζει στην αγκαλιά μου και ησυχάζω κι εγώ, αδειάζει το μυαλό μου.
Παλιότερα
είχα σκεφτεί να προσπαθήσω να την μάθω να κοιμάται μόνη της στην κούνια της. Η
αλήθεια είναι πως η προσπάθεια δεν κράτησε και πολύ. Μόλις την έβαλα στην
κούνια (αντί δηλαδή να την πάρω αγκαλιά) με κοίταζε με ένα απορημένο ύφος τύπου
:
-Μαμά,
τι θα κάνουμε τώρα? ή
-Γιατί
είμαι εδώ κι όχι στην αγκαλίτσα σου? ή
-Έκανα
κάτι?
Στην συνέχεια
άρχισε να γελάει και να κάνει παιχνίδια και μετά άρχισε να εκνευρίζεται και να
κλαίει.
Οπότε η
προσπάθεια σταμάτησε εκεί. Και δεν
ξαναπροσπάθησα να την αφήσω στην κούνια. Άλλωστε συνειδητοποίησα πόσο πολύ
αρέσει και σε εμένα η όλη η διαδικασία και χαλάρωσα. Δεν ξέρω, θέλω να ελπίζω
πως κάποτε θα μάθει να κοιμάται μοναχούλα, πως θα έρθει φυσικά κι αβίαστα αυτό
και χωρίς να το πιέσω.
Ξέρω πως
υπάρχουν διάφορες τεχνικές εκμάθησης (controlled
crying, cry out
κτλ) αλλά ειδικά τώρα που περνάει έτσι κι αλλιώς την φάση του άγχους
αποχωρισμού, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα της δημιουργήσω επιπλέον άγχος. Οποτεδήποτε
φεύγω από το δωμάτιο βάζει αμέσως τα κλάματα…
Προς το
παρόν λοιπόν εύχομαι απλώς να μην έχουμε συχνά δύσκολα βράδια σαν το αποψινό…
Γιούλη
No comments:
Post a Comment