0 «Ένα κάποιο τέλος» - Julian Barnes

  

Το «Ένα κάποιο τέλος» (“The sense of an ending” είναι ο πρωτότυπος τίτλος) του Julian Barnes έπεσε στα χέρια μου πριν λίγο καιρό και μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε! Δεν είχα ξαναδιαβάσει Barnes, αλλά μόλις τελείωσα αυτό το βιβλίο πήγα αμέσως και αγόρασα το “Pulse” του ίδιου, αν κι ακόμα το έχω αδιάβαστο στην βιβλιοθήκη λόγω έλλειψης χρόνου.

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής του Barnes, τον βρήκα αρκετά «εγκεφαλικό», δεν προσπαθεί  δηλαδή να σου εκβιάσει το συναίσθημα, πράγμα που εκτιμώ πολύ σε έναν συγγραφέα.  Είναι να σαν γράφει από κάποια συναισθηματική απόσταση από τον ήρωα, παρόλο που η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο.

Τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται πολλά κι ενδιαφέροντα. Μιλάει για την φιλία, τον έρωτα, τα παιχνίδια της μνήμης, τον συμβιβασμό, την απομυθοποίηση, την αυτογνωσία. Σε κάποια σημεία μου προκάλεσε μέχρι και αγωνία για τη συνέχεια, καθώς έχει και μία δόση μυστηρίου η ιστορία.

Ο Τόνι, ο βασικός ήρωας της ιστορίας, είναι ένας έφηβος και μέλος μιας παρέας τεσσάρων φίλων οι οποίοι κάνουν πλάκες μεταξύ τους, μοιράζονται τις ιδέες και τις φιλοσοφίες τους και κάνουν όνειρα για την ζωή που τους περιμένει. Ο ίδιος ονειρεύεται μια ζωή γεμάτη πάθος κι ένταση. Ως έφηβος συνάπτει μία ερωτική σχέση με την αινιγματική Βερόνικα, την οποία ποτέ δεν καταφέρνει να αποκρυπτογραφήσει και καταλάβει, μέχρι που χωρίζουν. Λίγο αργότερα, ο Έιντριαν, ο πιο ξεχωριστός και ιδιαίτερος από τους τέσσερις φίλους, τον οποίο όλοι οι υπόλοιποι θαυμάζουν, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του. Έτσι η παρέα χωρίζει κι ο καθένας τραβάει τον δρόμο του.

Στα 60 του πια, ο Τόνι, είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Έχει παντρευτεί κι έχει χωρίσει μια γυναίκα που δεν μοιάζει σε τίποτα με την Βερόνικα, μια γυναίκα χωρίς κανένα μυστήριο. Έχει συμβιβαστεί και ζει μια μοναχική και ήρεμη καθημερινότητα. Ώσπου μαθαίνει ότι η μητέρα της Βερόνικα, την οποία είχε συναντήσει μόνο μία φορά πριν πολλά χρόνια,  του έχει αφήσει μετά τον θάνατό της κάποιο χρηματικό ποσό. Έτσι λοιπόν ξεκινάει ένα ταξίδι για την λύση αυτού του μυστηρίου. Συναντάει ξανά την Βερόνικα, την οποία βρίσκει πιο αινιγματική από ποτέ κι ανακαλύπτει αλήθειες για το παρελθόν αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτή τη φορά θα καταφέρει άραγε να λύσει τον γρίφο της Βερόνικα?

Βρήκα εξαιρετική την αλλαγή στην ψυχοσύνθεση του ήρωα μέσα από τα χρόνια. Κάπως σκληρή βέβαια, αλλά σίγουρα πέρα για πέρα ρεαλιστική.  Επίσης μου φάνηκε ευφυές το γεγονός ότι καθώς εξελίσσεται η ιστορία, οι διάφορες πτυχές του χαρακτήρα του Τόνι, αποκαλύπτονται ταυτόχρονα όχι μόνο στον αναγνώστη αλλά και στον ίδιο τον ήρωα, ο οποίος σταδιακά αποκτάει μια πολύ πιο ξεκάθαρη εικόνα του εαυτού του. Μήπως τελικά και ο ίδιος ο Τόνι είναι εξίσου αινιγματικός με την Βερόνικα? 

Γιούλη