0 Tο μωρό σου είναι διαφορετικό

Σήμερα το απόγευμα μιλούσα με μια φίλη μου και μέλλουσα μητέρα. Συζητήσαμε για κάποιους απο τις προβληματισμούς της και μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου.
Άκουσα το ίδιο που έλεγα και εγώ <θα βάλω το παιδί σε πρόγραμμα> με τον στόμφο και τη σοβαρότητα που αρμόζει σε κάθε μητέρα η οποία προβάλλει τον αυστηρό και πειθαρχημένο χαρακτήρα της. Μέσα μου γέλασα, οχι κοροϊδευτικά, αλλά γιατί πολύ σύντομα το μικρό της σποράκι οχι μόνο θα της αλλάξει γνώμη, αλλά τη ζωή της όλη.

Κι ενώ ήμουν υπέρμαχος της ίδιας ιδεολογίας, τις πρώτες μέρες τη ζωής του μωρού μου, ότι είχα ακούσει, κ ότι ειχα διαβάσει ο μικρός μου πρίγκιπας το ανέτρεψε. Απ΄το νοσοκομείο με συμβούλεψαν να ταΐζω το μωρό μου κάθε 2 ώρες. Μα ο μικρός μου κάποιες φορές πεινούσε στο μισάωρο ή στη μιάμιση ωρα. Κάποιες φορες έκανε και 4 ωρες!

Μετά είχαμε το θέμα ύπνου. Άλλες τόσες θεωρίες περί προγράμματος. Άφησα όμως το μωράκι μου να κοιμάται και να ξυπνά τις ώρες που εκείνος ήθελε κι ας μη συμβάδιζε με τη δική μου ενήλικη καθημερινότητα. Και μαντέψτε τι; Έφτιαξε το δικό του πρόγραμμα. Έφτιαξε το δικό του ωράριο ύπνου και φαγητού. Μέσα σε 4 μήνες ζωής το μωρό μου κοιμόταν, ξυπνούσε, σιτιζόταν σε ώρες που εκείνος έφτιαξε, που εκείνος ήθελε και τον ακολούθησα. Ακολούθησα το μωρό μου και όχι εκείνο εμένα. Έκτοτε αλλάξαμε το πρόγραμμά μας αρκετες φορές σε σχεση με την ώρα, αλλά παραμένει πρόγραμμα.

Αυτό που είπα στη φιλή μου λοιπόν ήταν το εξής. <Μην ακούς κανέναν. Μη με ρωτάς τι έκανα εγώ, ή τι κάνει η αδελφή σου. Εσυ να κάνεις εκείνο που θα σου πεί το μωρό σου γιατί θα είναι τόσο διαφορετικό και μοναδικό, όπως εσύ και εγώ>